| |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
Odszedł od nas rtm Andrzej Leśniak |
 A widzisz gościu?
"Gdyby mi kiedyś przyszło z tego świata
Odchodzić nagle - serce mi nie zadrży!!!
Spraw jeno Panie, abym odszedł godnie,
W pełnym galopie, jak w ułańskiej szarży!!!"
J.B.
Czas nieubłaganie biegnie naprzód. Bezwzględny, bez jakichkolwiek uczuć, zahamowań, bo przecież nie jest istotą, ale pojęciem. Niezapomniany i jedyny Włodzimierz Wysocki w swojej słynnej pieśni "Narowiste konie" właśnie do nich przyrównuje swoje własne życie. Pędzące naprzód, mimo próby okiełznania, zmierzające do takiego samego dla wszystkich celu - końca drogi życia.
14 maja 2006 roku około godz. 14.00 zginął tragicznie podczas jazdy konnej w okolicach Krzeszowic rtm Andrzej Leśniak, jeden z pierwszych założycieli kawaleryjskiej grupy w Niepołomicach, która od lutego jest Stowarzyszeniem Szwadron Niepołomice. Miał 54 lata.
Andrzej odszedł nagle. Wiadomość o jego śmierci sparaliżowała wszystkich nie tylko związanych z niepołomickim Szwadronem, ale także, a może przed wszystkim tych, którzy go znali znacznie dłużej. Bo jakże pogodzić się z odejściem tego wiecznego optymisty, kochającego ludzi i konie, z jego rozbrajającym uśmiechem i śmiejącymi się oczami?
Coś Ty Jędruś narobił?! Zamiast śmiechu i śpiewu - w Szwadronie cisza, smutek i ocieranie łez. Nie, nie ukradkiem, ale otwarcie, bo nikt z nas łez lanych po Tobie się nie wstydzi. Łzy mają to od siebie, że zawsze płyną z oczu, ale powstają w naszych zasmuconych sercach. Bo to nasze twarde ułańskie serca płaczą po Tobie. Coś Ty Gościu narobił? Ileż to naszych wspólnych planów diabli wzięli! Nie zaśpiewasz nam już "Trawy" (obiecałeś mi jej słowa), nie porwiesz do tańca całego Szwadronu, nie rozjaśnisz swoim uśmiechem pochmurnej pogody w Niepołomicach… Nie nauczysz Anuśki jeździć konno... a tak gorąco tego pragnąłeś… Twoje odejście stworzyło w naszym szeregu lukę i pustkę, której już nikt nie wypełni...
Myślę, że każdy z nas, współczesnych kawalerzystów, niejednokrotnie zastanawiał się nad tym, jak zakończy się nasza kawaleryjska przygoda na ziemskim padole. I chyba każdy w duchu powiedział sobie: "Jeżeli miałbym odchodzić nagle, to już tylko spadając z konia..."
Umarł jak prawdziwy kawalerzysta na koniu z uśmiechem na ustach. Zanim upadł wraz z koniem uśmiechnął się po raz ostatni tym swoim charakterystycznym uśmiechem i powiedział do kolegi, którego właśnie wyprzedził: "A widzisz?".
Nie okiełznał koni ciągnących sanie jego życia i widocznie dotarł już do kresu swojej drogi, bo za chwilę potknął się idący pod nim cwałem OLIMP i Andrzej upadał uderzając głową o kamieniste podłoże. Odszedł do Niebieskiego Szwadronu.
"Zdążyliśmy, w gościnę do Pana Boga jeszcze nikt się nie spóźnił, i coś tam Aniołowie śpiewają takimi złymi głosami, a może to dzwon cały drżący od uderzeń, a może to ja jeszcze krzyczę do koni, aby nie niosły tak szybko sani! Trochę wolniej, wolniej konie, trochę wolniej..." W. Wysocki
Pojechał do nieba galopem, tak jak chyba chciałby odejść każdy z nas.
Do karnego raportu przed niebieskie sądy
Duch mój galopem z lewej, duchem będzie rwał,
Jak w steelu przez eteru przeźroczyste prądy
Biorąc w tempie przeszkody z planetarnych ciał.
Pogrzeb z ceremoniałem wojskowym odbył się 19 maja 2006 roku w jego rodzinnej miejscowości Szczepanowice niedaleko Tarnowa. Przybyli przedstawiciele Małopolskiej Kawalerii w barwach 21 PU oraz koledzy z Tarnowa w barwach 5 PSK. Mimo dalekiej drogi przybyli z Warszawy szwoleżer Jakub Szpetulski – Łazarowicz i Magda Bartoszewska. Orszak pogrzebowy prowadził rtm Jan Znamiec na Vivacie, za nim sekcja konna z proporcem Stowarzyszenia. Trumnę wieziono na taczance ciągnionej przez trzy siwki okryte żałobnym kirem. Za trumną dwóch ułanów prowadziło konia zmarłego - kasztana Zino.
A potem mnie wysoko złożą na lawecie
Za trumną pójdzie biedny sierota mój koń
I wy mnie szwoleżerzy do grobu zniesiecie
A piechota w paradzie sprezentuje broń.
Nad trumną przemówił rtm Znamiec przedstawiając sylwetkę zmarłego i wyrażając w imieniu ułanów ze Szwadronu ogromny ból i smutek. A potem salwa honorowa, "Cisza" na trąbce, capstrzyk.
Jędruś! Niespełna rok temu trzymałeś proporzec Stowarzyszenia, kiedy składano do grobu nieodżałowanego ułana Michała Wołejko. Teraz my pochyliliśmy ten proporzec nad Tobą … A ja byłem cholernie dumny, że do końca stałem tak blisko Ciebie - jako honorowa asysta!
Będziesz teraz galopował po niebiańskich łąkach w zwartym szyku Błękitnego Szwadronu ułanów księcia Józia. Trzymaj fason i uśmiechaj się po swojemu. Bo przecież jesteś tam pierwszym ułanem ze Szwadronu Niepołomice!
Ja wiem, że mi tam w niebie z karku łba nie zedrą,
Trochę się na mój widok skrzywi Święty Duch,
Lecz się tam za mną wstawią Olbromski i Cedro,
Bom był jak prawy ułan: lampart, ale zuch.
I Michał Wołejko też się wstawi ... Bo przecież nikt lepiej od Ciebie nie potrafił zaskarbić sobie sympatii naszego weterana. Jeździłeś po niego do Częstochowy, aby mógł być z nami w Wielkanoc i uczestniczyć w obchodach Konstytucji 3 maja. Pokazałeś młodszym wiekiem ułanom, jak należy oddawać szacunek starszym.
Jak napisała Marta Polaczek "...byłeś po prostu duszą całego towarzystwa - jak teraz można żyć bez DUSZY.." A przecież musimy żyć... Oj, ciężko będzie...
Lecz gdyby mi kazały wyroki ponure
Na ziemi się meldować, by drugi raz żyć
Chciałbym starą wraz mundurem wdziać na siebie skórę,
Po dawnemu... wojować... kochać się... i pić!
Nie zapomnimy Cię Gościu nigdy!!! Zbyt mocno wryłeś się swoją radością życia w nasze serca i pamięć. Odpoczywaj w spokoju.
ułan Jarosław Banasik
Księga Kondolencyjna Andrzeja Leśniaka
Galeria zdjęć - ku pamięci Andrzeja
Pogrzeb Andrzeja Leśniaka - galeria I
Pogrzeb Andrzeja Leśniaka - galeria II
|
| [«] powrót |
[»] zobacz galerię zdjęć |
|
|
|
|
|
|
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
|
Aktualności
Forum
Rozkazy
Kalendarz wydarzeń
