Kwestię stoickich wiecznych powrotów Autor poruszył, opisując zeszłoroczne Święto Pułkowe. W obecnym Roczku Pańskim, aby się nie powtarzać, uderzy w strunę Tradycji, którą jak powszechnie wiadomo w światku kawaleryjskim, szanować należy, by nie być zmuszonym do niezbyt chlubnych gestów. Otóż tegoroczne Święto Pułkowe odbyło się zgodnie z Tradycją.

Wszystko rozpoczęło się jak zwykle na Placu Biskupim, gdzie zjechały się żółte ułany i ich przyjaciele z innych oddziałów. W tym roku zaszczyciły nas po raz kolejny liczne poczty sztandarowe Wojska Polskiego. Po krótkiej wymianie konwenansów rozpoczęły się przygotowania. Wybrzmiały liczne komendy, zabrzęczały ostr(y)ogi, klingi szabel wyskoczyły z pochew licząc na spotkanie z promyczkami krakowskiego słonka. Jakaż tedy była szablista melancholia, gdy krople marcowej mżawki operliły ostrza. Słota, nie słota, święto to święto! Kawalerzyści w wybornych nastrojach przemaszerowali pod "Europejską" by tam, zgodnie z tradycją uraczyć się filiżanką kawy czarnej jak podoficerskie sumienie. Autor daruje sobie truizm o uczcie dla ciała i ducha, bowiem wybitnie go nie lubi, w każdym razie idzie o to, Drogi Czytelniku, byś wiedział, że po śniadanku Szwadron przemaszerował do kolegiaty świętej Anny na uroczystą mszę. Xięża kapelani zanieśli przed Boże oblicze modlitwy za duszę Szefa Pułku, jak i naszych kolegów ze Szwadronu i Rodziny Pułkowej, którzy to już stanęli z Bożego ordynansu na placu apelowym koszar Niebieskiego Szwadronu.

Po mszy marsz pod Wawel. Jakżeż się cudownie maszeruje w rytm "Marsza Pułkownika Kozietulskiego"! Mimo, że deszcz zacinał, to każdy z kawalerzystów unosił dumnie brodę tak wysoko, że sprzączka podpinki (pchor. podgardla) orała złowieszcze cumulonimbusy. Tylko koni brak...

Na Placu Ojca Studzińskiego, pod krzyżem katyńskim, zgodnie z Tradycją, kawalerzyści wznieśli modły za elity pomordowane przez sowietów. Po chwili zadumy marsz na Wawel. Tutaj Autor podzieli się z Tobą, Drogi Czytelniku, swymi przemyśleniami. Otóż maszerując tak sobie po śliskim bruku, pod górę, zachodził on w głowę jak po takiej stromiźnie, w podobne słoty, wjeżdżały podkute konie, kiedy on, nie raz zawinął kulasami, jakoby wykonywał pierwszy krok fokstrota.

Pod Kaplicą Zygmuntowską, jak co roku, zgodnie z Tradycją, miała miejsce chwila najbardziej podniosła i wyczekiwana przez wszystkich kawalerzystów ochotników - nadanie barw 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego. Autor wspomina z rozrzewnieniem tę chwilę, kiedy on sam, dwa lata wcześniej, klękał na prawe kolano, wybrzmiały słowa :"Nadaję Ci barwy 8 Pułku Ułanów! Noś Je z Honorem!, a srebrna głownia szabli pułkownika Brzezowskiego przysiadła na epolecie. Tak! Jest to chwila absolutnie ważna. Prócz nadania barw miały miejsce także wszelkie awanse, jednakże słowa p. mjr Szczyglińskiego "nie dbam o szarże ni o gwiazdki, co kiedyś mi przystroją kołnierz", tak mocno są zdaniem Autora adekwatne, zwłaszcza w naszej ochotniczej służbie, że pozwoli on sobie, nie poświęcać zbyt wiele miejsca dekoracji naramienników.

Po honorach oddanych nad mogiłami Xięcia Józefa Poniatowskiego oraz Marszała Józefa Piłsudskiego, kawalerzyści zrobili sobie pamiątkowe zdjęcie pod Kaplicą Królewską, by następnie przemaszerować do siedziby Magistratu, gdzie odbyła się krótka akademia, w czasie której wręczone zostały szwadronowe odznaczenia.

Część oficjalna Święta dobiegła końca. Teraz to już tylko gaudeamus! Tak też się stało. W kasynie oficerskim odbył się uroczysty obiad i huczne świętowanie okraszone wieloma vivatami i kanonadami śmiechów.

Tak to podług Tradycji odbyło się Święto Pułkowe 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego.

Ku chwale Kawalerii i Jej Najwspanialszego Pułku!

Wachm. pchor. kaw. och.
Krzysztof Marcin Dąbrówka

Zdjęcia Pani Katarzyny Szulc-Kłembukowskiej:
https://drive.google.com/drive/folders/0B5xxfffE3otCOHI
zaE5sSG1WWUU